To jest bardzo, bardzo trudny temat... Ktoś powie, ze tu, na forum, są same trudne tematy, ale ten...
Tak sobie myślę, jako matka po stracie dziecka, ale tez i z pozycji dziecka, które straciło matkę po bardzo ciężkiej wieloletniej chorobie, że zgoda na śmierć ukochanej osoby - jeśli w ogóle - to może przyjść dopiero po jej odejściu, bardziej jako akcpetacja tego co sie stalo. Po wielu dniach kiedy człowiek jest miotany przez ból jak szmaciana lalka, kiedy wyleje ocean łez, kiedy dojdzie do samego dna bólu, kiedy jest na granicy obłedu.
Dopóki jest życie, dopóty jest nadzieja. Niekiedy to zycie trzymane jest naprawdę tylko siłą naszej woli, targów z Bogiem, i jakiejs nadludzkiej mocy, która sprawia, ze dzieci wracają. Powiedzieć "żegnaj" to w naszym przekonaniu poddac się, zaprzeczyć wszystkiemu co do tej pory stanowilo namiastkę gruntu pod nogami, to jak skoczyć w przepaść nad która stoi się od dawna próbujac łapac resztki równowagi. Powiedzieć "żegnaj" to tak jak pchnąć dziecko w ramiona boga w sytuacji, gdy robi sie wszystko, by zatrzymać je we własnych ramionach. Bo matka, jej miłość i wiara, często są jedynym wytłumaczeniem życia dzieci smiertelnie chorych, bez szans, dzieci cudem ozywających. Dzieci bardzo często tylko czekają na takie własnie przyzwolenie.Trudno to zrozumieć, wyjasnić.
Patrząc z innej perspektywy - na jakosc życia dzieciatek... Chocbysmy nie wiem co robiiły, sa sytuacje, ze takie zycie i tak jest nieznośne, trudne, bolesne, męczace... Tego nie chce sie widziec, tego nie potrafi się dostrzec, dopóki się w tym trwa, a nawet długo po.Przypomina mi sie moje wlasne stwierdzenie, bedące swego czasu niemalze mottem - "nieważne jaka będzie, nieważne w jakim stanie, niechby była zupełnie chora, niechby była nie do przyjęcia przez świat - byleby tylko była, byleby była tu ze mną". Wydaje mi sie, ze trzeba nadludzkiej siły, może innego rodzaju dojrzałosci, moze innego rodzaju wiary, może zdolności wyjścia ponad własną ludzka miłość, może spojrzenia od strony Boga, by świadomie pwoiedzieć"widzę, ze jestes już zmęczona/y, kocham cię nad życie, i włąśnie dlatego pozwalam ci iść". Ja się na to nie zdobyłam. Nie wiem, czy bym potrafiła, czy bedę potrafiła, jeśli taka sytuacja jeszcze mnie spotka. Domyslam się ,ze takie przywzolenie jest pewnie najlepszym co mozna zrobic - dać dziecku wolna rękę. Tylko ,ze tak trudno stac bezczynnie i patrzec, bezczynnie patrzec. Rozumiem obie strony. Mam nadzieje, ze nikogo nie uraziłam. To tylko mój punkt widzenia.
|
Re: 'Bez mojej zgody"...
