hmmmm... nie wiem czy ten temat jest jeszcze aktualny, czy ktoś to czyta albo odpowie. Szukam osób, które przeszły to co ja i mogą mnie zrozumieć. Póltora miesiąca temu urodziłam martwą córeczkę bo podpisałam zgodę na przerwanie jej życia we mnie. W 20 tygodniu ciąży. Rodziłam ją długo. Urodziłam nad basenem w sali na podłodze. Dwa łyżeczkowania. Potem okazało sie, ze nieskuteczne, kolejny szpital, kolejny zabieg. Żyję, moja córka nie. Gdy się obudziłam z narkozy czułam ulgę. Jakby się nic nie stało. Jakby wszystko mogło wrócić do normy. Nie mogło. I nie wróci. Już nigdy nie będę taka jak przedtem. Taka jak przed Jej śmiercią. Ludzie, którzy nie znają mnie takiej, jaka jestem po Jej śmierci nie znają mnie wcale. Bo zmieniło mnie to na zawsze.
Są różne dni. Na poczatku było strasznie dużo płaczu, bezsenność, razem przepłakane noce. Potem czasem spokój wiekszy, czasem przepłakane znowu.
Szukam osób które przeszły to samo, które wiedzą jak to jest, czują to co piszę.
Jedno wiem. Chociaż strasznie żałuję, chociaż decydowałam częścia siebie, tą racjonalną, to tego się już nie da odwrócić. Bo Ona już nie żyje i nigdy nie będzie żyła.
Bardzo ważne dla mnie było, ze byłam u spowiedzi, otrzymałam rozgrzeszenie. Wiem że jest Jej dobrze u Kogoś, kto potrafi Ją kochać tak, jak ja nie umiałam. Wiem też że Pan Bóg nie patrzy na mnie jak na k0goś gorszego. Ale ja patrzę. Czuję się gorszym gatunkiem człowieka, bo nie potrafiłam wygrać walki ze sobą zeby moje dziecko miało szansę sie urodzić wtedy, gdy miało.
Ciężko. I niby łatwiej ale nie łatwiej. Inaczej.
|
Re: terminacja
