Pani Patrycjo
Dziękuję jeszcze raz za te slowa wsparcia.Wyobrażom sobie ,że przeżywa Pani to wszystko tak samo jak ja.Ma Pani synka i dla niego Pani walczy i jeszcze tak potrafi pocieszać ,ja tak nie umiem jeszcze.....może za jakiś czas będę pomagala innym w pocieszaniu i bólu ..teraz chyba nie umiem.Ja też jestem wrakiem czlowieka,wlosy mi wychodzą na potęgę ,nie mogę jeść,jem po trochu ale wtedy jak mnie już boli żolądek bo nie mam apetytu.W pracy z nikim nie rozmawiam ,tylko slużbowo co muszę,tak naprawdę ze swojej rodziny mam tylko drugiego syna i synową ,oni mieszkają daleko ,dzwonimy do siebie .....od znajomych się odsunęlam bo nie mam potrzeby spotykania się .....nikt z nich nie przeżyl podobnej tragedii więc wiem ,że nie zrozumieją nigdy.....tak jak to się mówi ten kto nie przeżyje tego samego nie zrozumie choćby mówil ,że rozumie.Zresztą wczesniej też nie mialam takich zaprzyjaźnionych.Najlepiej pisze mi się anoimowo,gdzie gadam i gadam i nikt mnie nie zna ,nie ocenia.tak ogólnie się pisze tu o smutku,kóry przeżywamy do określonej sytuacji......ale każda z nas ma dodatkowo inne problemy....o których nie pisze ,bo i po co ...to jest forum o stracie najbliższych a nie użalaniem się nad wlasnym życiem.Ale może mi Pani wierzyć ,ze przez 10 lat nic mi się nie ukladalo ....zawsze coś ,nawet miesiąca nie mialam pprzerwy bez stresów.....więc jak doszedl wypadek mojego syna.....to tylko powiedzialam,że już mnie Boże tyle karaleś ale teraz to już wymierzyleś mi największą karę.Ja już nic nie oczekuję od życia ,boję sie tylko o mojego drugiego syna,który choruje na serce,żeby tylko jemu nic się nie stalo, a ja.....wegetuję,jestem wrakiem czlowieka.....i to syn mnie upomnial jak mu powiedzialam,że nie chcę już żyć,...on powiedzial tak ...jak tak możesz mówić przecież masz mnie jeszcze i moją żonę ....dla nas musisz żyć i zaraz otrzeźwialam ,że źle powiedzialam,że urazilam mojego kochanego drugiego syna.Wiem muszę żyć.....tylko jak dlugo dam radę w takiej męce? Nieraz mówię sobie w myślach Boże zabierz mnie do siebie.....bo nie mam sily żyć...ale później myślę o moim drugim synu ,że on by się zalamal......wszystko co mówię i myślę jest zle ,ja to wiem.I tak każdy dzień się zaczyna...i czekam do wieczora aby zasnąć......Jeżdzę na cmentarz rozmawiam z moi synem i proszęgo aby czuwal na demną i dawal mi silę.Pozdrawiam serdecznie Bożena
|
Re: Staciłam syna
