Kochana Pani Patrycjo jeszcze raz dziękuję za wszystkie dobre słowa pocieszenia....to co się pisze na początku zawsze tylko ogólnikowo......żeby pisać wszystko zabrakło by dnia i nocy ale inaczej nie można .....bo jeszcze zostaje poczucie winy .......że nie zrobiło się wszystkiego aby uchronić własne dziecko przed śmiercią.....Mój syn 5 lat mieszkał zagranicą i tam właśnie zginął .....żałuję ,że nie zdążyłam go namówić na powrót do Polski może gdyby tam nie był to by się to nie stało......koledzy wyjechali on też...tylko inni dawali sobie radę a on chyba nie.....zawsze mówił mi,że byłoby mu lżej gdyby miał przy sobie kochającą go dziewczynę a tak się nie stawało...zawsze jak kogoś poznał to była porazka.....zawsze wykorzystała i rzuciła i chyba po ostatnim rozstaniu on już się załamał.Mało już mówił o sobie ale czułam że jest mu żle .....ale się nie skarżył ...Miał do mnie przyjechać w sierpniu na urlop ale już nie przyjedzie.....wtedy planowałam z nim porozmawiać aby wrócił do Polski ale już nie zdążyłam i stąd to poczucie winy ....jechał z pracy po nocce i nad ranem miał wypadek ,może się zamyślił ,może sięgał po komórkę nie wiem .Wie Pani coś???? to chyba nie przypadek ,że PAni do mnie napisała bo mój syn ma na imię Patryk tak jak Pani Patrycja......ja zawsze z nim ,żartowałam i mówiłam do niego Patrycja..... czasami się śmiał że tak go nazywam a ja do niego oczywiście żartobliwie bo miałeś być dziewczynką i miałam Cię nazwać PAtrycja.....tak bardzo za nim tęsknię .....pozdrawiam Panią bardzo serdecznie i jeszcze raz dziękuję za wsparcie
|
Re: Staciłam syna
