Witam Panią
Bardzo Pani współczuję i łączę się z Panią z bólem.Wiem jakie to cierpienie i ból ponieważ ja jestem na początku tej drogi....jeszcze nie minęły 3 miesiące jak pochowałam swojego 28 letniego syna,który też zginął tragicznie.Nigdy się z tym nie pogodzę...był i go nie ma...mnie też już nie ma, ja umarłam razem z nim....tyle tylko ,że serce mi jeszcze bije.Ból jest nie do opisania...ostatnio jak byłam na cmentarzu,to wpadłam w histerię tak głośno płakałam,dobrze,że nikogo nie było w pobliżu to mnie nikt nie słyszał.Inne matki chodzą w odwiedziny do swoich dzieci do domów a ja na cmentarz.Patrzę na ten świeży grób i serce mi rozrywa...co dają te kwiaty,znicze jak jego nie ma...no co?Targają mną różne emocje,zawsze byłam wierząca ale teraz po tej traumie nic już nie wiem ,żebym była pewna ,że jest tam u góry bezpieczny i nie dzieje mu się krzywda ale ja nic nie wiem ,jestem załamana.Mam zmienne nastroje raz tak myślę raz inaczej.Chciałabym być razem z nim .U Pani minęło 7 lat a Pani wciąż cierpi,ja zdaję sobie sprawę ,że u mnie też zawsze już tak będzie.
Zycie się zmieniło nic juz nie będzie takie samo.Cierpinie i ból pozostaną takie same.Wie Pani czym się tylko pocieszam,że dzieli nas tylko czas a to znaczy,że jednak wierzę ,że on jest, tylko w innym wymiarze i się spotkamy.Kochałam i kocham go ponad życie ,nie wiem jak będzie dalej wyglądało moje życie bez niego.Nie umiem chyba pocieszać bo nie jestem sobą ale może to,że bardzo Pani współczuję i łączę się z Panią w bólu bo przeżywamy to samo.Pozdrawiam Panią bardzo serdecznie.Tu są na forum bardzo mądre osoby,które potrafią pocieszyć,napisać mądrze a ja tak nie umiem ,ale chciałam dać Pani ciepłe słowa wsparcia.Bożena
|
Re: Moj Arturek...
