Serce ściska ból,
Dusza z cicha kwili,
Że wśród tylu Przemków,
Szukam Cię w tek chwili.
Synku mój, och Przemuś,
Jak tę wiarę zmierzę?
Jesteś tu, nie w domu,
Wśród martwych, nie wierzę!
Mój syn w nekrologach,
Na stronach pamięci...
Jak nie zwątpić w Boga?
Jak śmierć mam uświęcić?
Tu, na Pamiętajmy,
Śpieszymy do dzieci,
Świeczki zapalamy,
Strachem, twogą zdjęci...
Wczoraj minęło 13 m-cy od wypadku...
Każdego miesiąca, po 17-stym, kolejny raz przeżywam każdy, z dwudziestu dni przepełnionych nadzieją i niewyobrażalnym strachem, z przed roku, aż do szóstego.
13 m-cy temu, 18-sty- to był poniedziałek, pierwsza doba po operacji, po nieprzespanej nocy, gnałam do szpitala. Najpierw, wyproszony u pielęgniarek krótki rzut oka na salę, gdzie leżał mój syn podłączony do całej aparatury, później do kaplicy szpitalnej na mszę... Czas szybko mijał na gorących modlitwach o powrót do zdrowia. Nadeszła godzina odwiedzin na intensywnej, tylko dwia godziny, które musiałam dzielić z innymi, bo wchodziło się pojedyńczo.
W tym dniu lekarze mówili, że stan b. cięzki, ale za wcześnie aby coś więcej powiedzieć, trzeba czekać... Czekałam... na wybudzenie....
http://przemekbiel.pamietajmy.com.pl/index.php
|
Re: Raport na wieczorny apel- rok bez Ciebie, skarbie[*]
