Witam. Mój synek także zmarł rok temu. Żadna z nas chyba nie poda Ci tutaj sposobu jak dalej żyć. Same po omacku troszkę posuwamy się małymi kroczkami niekoniecznie do przodu. Szukamy trochę na oślep powodów dla których warto wyjąć nogi z łóżka. W naszych przypadkach czas nie leczy ran, a im dalej od utraty moim zdaniem jest gorzej. Nie wystarczają fotografie...itp. Czasami pomaga,ale na krótko zaangażowanie się w pomoc komuś kto jest w potrzebie, czasami ucieczka w wir pracy, ale są to tylko chwilowe odskocznie, bo kryzys i tak dopada w weekendy, święta. Czasami wydaje się, że człowiek sobie poradził i przychodzi chwila, że wszystko wraca...Nikt jednak nie oczekuje teraz od nas byśmy były dzielne. Każdy z nas ma prawo do przeżycia żałoby po swojemu i wcale nie musi ona trwać tylko rok. Na innej zakładce podjęliśmy temat, której wnioskiem było, że my rodzice po stracie musimy żyć tak by zasłużyć na Niebo, bo tylko wówczas spotkamy nasze dzieci i może niech to przesłanie towarzyszy tez Tobie, by pozwoliło znaleźć w sobie siłę na każdy dzień. Trzeba też uwierzyć, że nasze dzieci są z nami, że są tuż obok. Nie widzimy ich, ale możemy odczuć ich pomoc.
Przytulam gorąco
Beata
Mama Marcelka z wadą letalną ur.14.05.2009 - zm 24.03.2011 http://funer.com.pl/epitafium,marcel-wysocki,5849,1.html
|
Re: Szukanie sensu zycia
