Moi sąsiedzi dziwni byli.
Ona zamyślona,
w niebo zapatrzona
do siebie gadała
i cichutko płakała.
On wielki chłop o smutnej twarzy
wyglądał jakby ciągle o czymś marzył.
Prawie nie podnosił wzroku
nikomu nie dotrzymywał kroku.
Moi sąsiedzi dziwni byli.
Nigdy się nie cieszyli
nawet się nie uśmiechali.
Czegoś ciągle się bali,
jakby na coś wiecznie czekali.
Ona przestraszona
jakaś zamodlona
gdy mnie czasami zaczepiała
o świeże kwiaty tylko pytała.
Moi sąsiedzi dziwni byli.
Nie mieli znajomych
nigdzie nie chodzili.
Z nikim nie rozmawiali
jakby ciągle spali.
Ich dziecko opuszczone
w rodziców zapatrzone
jak Oni puste oczy miało
od rówieśników uciekało
Moi sąsiedzi dziwni byli.
Zawsze smutni,zamyśleni
jakby nie z tej ziemi.
Byli a jakby nie żyli.
Czy moi sąsiedzi dziwni byli?
Oni jak ja Dziecko stracili.
Teraz to wiem-to był mój błąd
Moi sąsiedzi normalni są.
wiersz Joli-mamy Martynki...
|
sąsiedzi
