Śmierć wpisana jest w moje życie. Wiem,że kiedyś będe stała z nią twarzą w twarz i musze być gotowa. Ale czy będę? Mówi się,że z nią nie można wygrać - ja z nią wygram, tego jestem pewna. Wygram,bo wiem,że nie będzie panowała nade mną, choć zostawi mi cholerny ból, cierpienie i łzy. Pamiętam rozmowę z jedną z nowych pielęgniarek z naszego hospicjum. Mówiłam jej o ratowaniu Sylwii.Kiedy rano obudziłam się i widziałam jak mój mały Króliczek "chce" mnie opóścić, podjęłam walkę ze śmierćią --wygrałam. Wiem,że kiedys taka próba może sie nie powieść, że będę musiałą powiedzieć- to koniec, a jednak bede czuła się wygraną. Czasem myślę, czy zaskoczy mnie jak lisica, że po cichu wkradnie się i zabierze mi Króliczka , w nocy, kiedy będe spała? Nie wiem. Oswajam się z nią powoli.O ile można się z nią oswoić. Chodzimy koło siebie jak dwa dzikie psy mające na celu zdobycz, a potem triumf.Patrzę jej w oczy od 13.03.2003 - to data wiadomości choroby mojej Sylwii. Walczę z nią jak lwica o swoje małe lwiątka, tak i ja, matka walczę o Sylwię niemalże każdego dnia. Kilkadziesiąt razy dziennie nasłuchuję czy oddycha, zawsze mam ją koło siebie, czasami nawet boję się wyjść z domu na zakupy bez niej.Choć wiem,że będzie na mnie czekać. Może to moja nagdorliwość i nadopiekuńczość, a może to walka ze śmiercią?
Po bardzo długich rozmowach z kapelanem, dziś wiem,że dzieci wybierają sobie moment kiedy mogą zostawić rodziców samych.Czują,że dadzą sobie juz radę. Czasem nawet, prosza o zgodę. I wiecie co, kiedy załamała mi się po raz kolejny,wzięłam ją na ręce i szeptem mówiłam, że jeżeli juz nie ma sił,niech sama zdecyduje....

Boże jakie to trudne...Tylko zastanawiam się , czy Sylwia nie męczy się tu, na ziemi przeze mnie, bo ja czuję że nigdy nie dam sobie rady bez niej !!!!!!!!!!!!!!!!!! ale kiedyś będe musiała pozwolić jej odejść..........
(nie mogę tego dokończyć, przepraszam...........) """



Dziewczyny, ten list napisałam 6 maja 2004, znalazłam go teraz na forum Ch/S i chciałam by był tutaj jako dowód mojej pamieci o Różowym króliczku.

Już mija 9 miesięcy od jej odejścia, a ja wciąż tęsknię i tęsknić będę do końca swych dni.

jola