Nie lubię go. Najczęściej mnie zawodzi. Mam do niego sporo pretensji.
Jestem zła, że nie zechciało współpracować gdy tak bardzo je o to prosiłam, gdy tyle energii dałam z siebie by mu mentalnie pomóc. Zła, że mimo to wszystko nie dało rady.
Jestem zła, bo jest słabsze od innych.
Nie lubię go za choroby i ułomności, za to że w porównaniu wypadało zawsze gorzej.
Najbardziej za nieposłuszeństwo, które kosztowało czyjeś życie.
Potem za to, że ktoś inny, maleńki, musiał tyle cierpieć na początku swej drogi.
I za to, że odbierało mi tyle razy radość życia.
Na siebie samą jestem zła, że zbyt dużo od niego wymagam, jak na jego możliwości. Wciąż też nie bardzo mi wychodzi traktowanie go jak własnego domu.
Chciałabym zawrzeć pokój i żyć z tobą lepiej. Dlatego wczoraj właśnie, wbrew zaleceniom lekarza, poszłam na pływalnię i taplałam cię przez dwie godziny w wodzie. Było nam tak dobrze.
Trochę ci jednak nie ufam. Czekam na twój ruch. Broń się przed "wszelkim złem"i pokaż, że chcesz współpracy. Może się wreszcie zaprzyjaźnimy.
Jeśli zdołam ci wybaczyć.
|
Moje ciało
