kochani,moja córeczka WIkusia odeszła do Aniołków 4.06,miała 14 lat.Bol po jej stracie jest nie do zniesienia,mam wrażenie,ze tęsknota za moja corenka wyrywa mi wszystkie moje wnętrzności,mam ochotę krzyczeć w głos!Niszczyc przedmioty!Ale nie robię tego,tylko płacze.Lecz płacz nie przynosi mi ulgi,mam wyrzuty sumienia,mam ochotę się karcić,nie chce mi się żyć bo nie mam celu!Nic mnie nie cieszy,aleee muszę chodzić do pracy,rozmawiać z przyjaciółmi,i słuchać od wszystkich TY MUSISZ ŻYĆ !!Dlaczego oni nie rozumieją ze ja niehce, chce być sam!Mecza mnie ciagle telefony,odwiedziny,pytania jak się czujesz,,,,,,,itp.Jedyne co mnie wspiera to modlitwa i rozmowa z Bogiem i moja córeczka.Przed odejściem mojej niuni byłam osoba bardzo oddalona od wiary,ale po tej tragedi Pan Bóg sam mnie odnalazł i pozwolił mi uwierzyć ,ze moja corenka jest teraz szczęśliwa ,nie cierpi i cieszy się miłością Boża.Moi wszyscy znajomi łącznie z moim mężem uznali ,ze jestem nawiedzona,ale to nie tak,żeby nie wiara już dawno pewnie by mnie nie było tylko ona mi daje sile na następny dzień .Pomimo to czuje się opuszczona i samotna,nikt nie rozumie jaki to straszny ból nie tylko duszy ale i ciała.Czytajac wasze listy poczułam się mniej osamotniona ,poczułam się jak WY koleją Aniolkowa mamausia.Wiem ,ze otacza nas specjalna pełna miłości Bozej aura,która będzie nam dodawać siły na każdy następny dzień .Aniolkowe Mamusie pozdrawiam was wszystkie bardzo serdecznie i przekazuje wam słowa miłości .
Anna dumna mama WIkusi
Anna Weber
|
Jestem sama!
