Bóg ma ich tam mnóstwo, a my mamy po dwoje, troje, jedno, a i tak nam je zabiera. Po co? Czuję się jak półmama.. Połowa mojego szczęścia została mi brutalnie i znienacka odebrana. Bez ostrzeżenia.. Wciąż widzę mojego synka, stoję przy jego grobie i nie wierzę, że tam jest Maciek. W lipcu minie rok. Po co jechaliśmy do tego cholernego Władysławowa? Nie mogę sobie tego wybaczyć. Nie ma dnia, żebym nie zadręczała się tą myślą, żebym nie czekała na jego powrót do domu. Nie potrafię sobie w pełni uświadomić tego, że nie wróci. Nie wróci.. Było nas czworo i myślałam, że tak będzie już zawsze, aż do śmierci naszej czyli rodziców. Wiem piszę banały, każda z nas myśli podobnie, ale czasami dopada mnie taki żal do Pana Boga, taki żal.Nasze dzieciaki przecież dopiero zaczynały swoje życie. Kochały, śmiały się i rozrabiały. Kłóciły się rodzeństwem, czasami z nami, ot zwyczajne życie. Wydaje się to takie normalne, póki trwa. Teraz tęsknię za przepychankami w domu, żartami i głośnym śmiechem. Nie rozumiem po co Bogu tyle dzieci? Tyle młodych ludzi? Mój syn miał tylko 18 lat! Tyle wspomnień, tyle wrażeń, tyle lęku o ich zdrowie, bezpieczeństwo, to wszystko na nic! Po co to wszystko? Kiedyś byłam pełna optymizmu, cieszyłam się życiem, a teraz przestałam je rozumieć. Mam nadzieję, że Bóg wybaczy mi wszystkie moje dziwne myśli, chwile zwątpienia, tak bardzo chcę wierzyć że nasze dzieci są szczęśliwe, czasami jednak bardzo się boję. Sciskam Was mocno.
T.S.
|
Po co Bogu nasze dzieci?
