Zastanawiam sie czy to ,ze winni zyli by i staneliby przed sadem-ulzyloby tum rodzicom? Wypowiem sie z wlasnego doswiadczenia-napewno nie.Dlaczego jak Bog chcial go tak zabrac do siebie ,nie stala sie prawda pierwsza wersja z pogotowia lekarka stwierdzila ze udusil sie wymiocinami(bo moze za duzo wypil)Odbyl by sie pogrzeb,placz lament i zaloba,i takie cierpienie nie do zniesienia nastepnego kazdego dnia-ktore wszystkie przeciez przezywamy.Ale nie stety-prokurator stwierdzil pekniecie podstawy czaszki i zaraz znalezli sie swiadkowie.Jest winny-smierci mojego syna,ma art.148-zabojstwo.Pol roku przerwy po pogrzebie i od nowa wbijanie szpili w serce.Widze go stoi na sali rozpraw-spokojny tak jak by sie nic nie stalo.o Od czasu do czasu spoglada na swoja matke-placze.Minal rok -ostatnia rozprawa.Patrzy mi w oczy-Nie chcialem zabic Pani syna -przepraszam -stal tylem ,mial kaptur bylem przekonany,ze to MArcin,chlopak ktory mnie wczesniej pobil,Marcin tez mial tego koloru kaptur-to byl taki odruch,tylko raz uderzylem go w glowe-juz czasu nie cofne.15 lat-tyle rzada prokurator-5 marca zapadl wyrok.Ja stracilam jedynego syna,cierpienie jakie przeszlam-tulajac sie po sadach jest nie do opisania,a zycie teraz jest...Utkwily mi slowa z tego reportazu...A w domu Ojca jest cieplo.Tam umarle dzieci czekaja na swoje matki,na zbolalych ojcow.Bedzie spotkanie,wszyscy mamy to obiecane.Tylko nie trzeba sie buntowac.Bo Bog nie jest winny niczemu...Duzym pocieszeniem tu na forum sa dla mnie,wypowiedzi twoje Asiu122-dziekuje.POzdrawiam wszystkie mamy.
angela
|
Re: O granicach złości i rozpaczy
