 Re: Tolerancja po polsku | Hits: 349 |
|
sara
25-08-2006 11:31 |
[ ]
[Odpowiedź] [Widok uproszczony] [Rozwiń temat] [Subskrybuj]
|
Kochane Mamy! Myślę, że wiele do zrobienia macie właśnie WY same! Integracja nie ma polegać na incydentalnym spotkaniu się zakompleksionych inwalidów ze światem ludzi zdrowych! Wciąż słyszy się o integracji zamiast działać! Wasze dzieci mają od urodzenia wiedziec, że są takie same jak inne dzieci! Są takie same! Są takie same! A stale słyszą: mają was zaakceptować takimi jakimi jesteście! To jest ogromna różnica! Dzieci, które albo urodziły się niepełnosprawnymi albo też w wyniku tragicznego wydarzenia zostały kalekami, nie są żadnym ewenementem! Przecież ludzi kalekich jest na swiecie miliony, więc w czym rzecz? Myślę że w Was, drogie Mamy. To Wy swoim stosunkiem do schorzenia dziecka pokazujecie mu, że jest jakieś wyjątkowe. Później dowiaduje się, na czy polega ta inność. Integracja to przede wszystkim łamanie stereotypów, że inwalida jest zakompleksiony! Ale integracja zaczyna się w domu! Znany jest w psychogii schemat rodzica dojrzewającego do pogodzenia się z kalectwem dziecka czy jego nieuczeczalną chorobą. I oczywiście tego etapu nie możan ominąć. Ale dziecko nie może odczuć już u najbliższych mu istot, że jest nieakceptowane takim, jakie jest! Ogromną rolę do spełnienia ma stosunek samej mamy do choroby czy inwalidztwa dziecka. Dla mnie samej nigdy nie było żadnym problemem kalectwo innych, bowiem wyrastałam w atmosferze szacunku do odmienności innych. Moja babcia była kaleką, i dla mnie była moją najukochańszą babunią. Dzisiaj niepełnosprawność myli się wciąż z kalectwem. Do worka zwanego społeczna integracją wrzuca się wszystko: czy jest to logicznie uzasadnione czy też nie! Dla przykładu: czym innym będzie niwelowanie barier architektonicznych różnych obiektów użyteczności publicznej dla osób niepełnosprawnych ruchowo a czym innym usiłowanie "wtopienia" dziecka niepełnosprawnego intelektualnie w tło klasy, bo niby czemu to ma służyć? Przecież klasa szkolna nie jest naturalnym miejscem do integracji, gdyż nie temu służy! I żeby było wszystko jasne: jestem stuprocentową zwolenniczką integracji obu światów: świata człowieka sprawnego w pełnym tego określenia znaczeniu ze światem człowieka niepełnosprawnego również w pełni tego określenia znaczeniu. Ale ta integracja raczej odbywać się winna od żłobka czy od wspólnej osiedlowej piaskownicy.
|
|
|
:: w górę ::
|
