Niby wszystko takie jasne, a tak ciemno,
Że powtarzać sobie muszę - nie jest źle
A ty, duszo na ramieniu, trzymaj ze mną
Gdy się gubię, kiedy wątpię - pilnuj mnie.
Kiedy dygot serca budzi mnie o świcie
Kiedy marzeń sieć na strzępy życie rwie
Kiedy, mimo jasnych prognoz, czarno
widzę
Bądź jak światło w tym tunelu - prowadź mnie.
Jak cię pocieszyć,
czym cię rozśmieszyć
Skąd brać odwagę na dalszy ciąg
I co się stanie z nami,
kochanie
Gdy ktoś nam nagle wyłączy prąd.
Jeśli życie jest czekaniem -
będę czekać
Chociaż czasu na czekanie ciągle mniej
Choć zmęczenia pył pokrywa
twarze wokół
A do duszy tak się lepi smutku klej.
Czasem lubię z nią pogadać,
żeby sprawdzić
Czy tam jeszcze coś ważnego dzieje się
Wtedy ona albo skomli,
albo warczy
Albo milczy, by nie martwić bardziej mnie.
Jak cię pocieszyć,
czym cię rozśmieszyć
Skąd brać odwagę na dalszy ciąg
Gdy tak się gmatwa to, co
najprostsze
Gdy tak się wszystko wymyka z rąk.
Niby wszystko takie jasne,
a tak ciemno
Że powtarzać sobie muszę - nie jest źle
A ty, duszo na ramieniu,
wytrwaj ze mną
Gdy się gubię, kiedy wątpię, trzymaj się
Trzymaj się.
/>Trzymaj mnie!
<Edyta Geppert>
|
Dusza na ramieniu
