Wunibald Muller"Jak żyć po stracie kogoś bliskiego. Modlitwa psalmami w przeżywaniu żałoby" - ta książka towarzyszyła mi po odejściu Nastki, pomogła też wydobyć bunt, żal, wściekłość, które stłumiłam tuż po śmierci Teo, bo bałam się, że tak przecież nie mogę...
"Św. Augustyn nazywa psalmy "pieśniami miłosnymi naszej ojczyzny". I jak wędrowcy śpiewają po drodze ojczyste pieśni, tak i my powinniśmy śpiewać psalmy jako pieśni, które mówią nam o naszej prawdziwej ojczyźnie i które sprawiają, że rośnie w nas miłość do niej. I jak wędrowcy przed nocą śpiewają, żeby odpędzić lęk przed ciemnością, tak i my powinniśmy śpiewać psalmy, żeby znaleźć pocieszenie w nocy naszego życia i już tutaj poczuć smak naszej ojczyzny niebieskiej.
Gdy człowiek przeżywający głęboki smutek, depresję, zanurzy się w psalmach i da im się nieść, może najpierw spotkać się z tęsknotą za ojczyzną, za poczuciem przynależności, objęciem przez Boga. Jeśli podda się prądowi, sile przyciągania psalmów, to mogą się w nim obudzić i ożywić na nowo - wydawałoby się - uśpione, obumarłe tęsknoty. Czuję tę tęsknotę w pełni, mogę się o nią oprzeć i pozwolić, by mnie niosła. Gdy odczuwam tę tęsknotę już rozprzestrzenia się we mnie coś z tego uczucia, za którym tęsknię: błogie poczucie bezpieczeństwa i tego, że jestem w domu. Im bardziej jestem w kontakcie z tą tęsknotą, ona się we mnie rozprzestrzenia, dopuszczam ją do głosu, tym bardziej będzie się we mnie rozprzestrzeniać poczucie bezpieczeństwa i przynależności do Boga. Aż moja tęsknota w końcu także dotrze do Tego, za którym tęsknię - do Boga. Wtedy znów zostanie odtworzona łączność pomiędzy mną i Bogiem, a ja znów doświadczę zjednoczenia z nim ciałem i duszą.
Jeśli idę swoją drogą, nawet jeśli będzie to droga krzyżowa, wtedy i dla mnie będzie zmartwychwstanie, więc mogę powiedzieć do Boga:
Ty mnie głęboko doświadczyłeś, dopuszczając moje cierpienie, otworzyłeś we mnie i powołałeś do życia to, co dotąd nie mogło się ujawnić. Ty mnie przyjąłeś w mojej nędzy i słabości. Tak, w tej sytuacji szczególnie intensywnie odczułem Twoją miłość i opiekę. Ona przywiodła mnie bliżej Ciebie, sprawiła, że zbliżyliśmy się do siebie. W tym wszystkim doświadczyłem jedności z Tobą, pewności, że jesteś przy mnie niezależnie od tego, jak było mi źle. Zatapiając się w świecie psalmów, mogłem być pewien łączności z tak wieloma ludźmi, którzy tak jak ja, gdy byłem w biedzie, chwytali się tych słów i trzymali się ich kurczowo. Bo materiałem, z którego zostały utkane psalmy, jest życie człowiecze, nasza ludzka sytuacja jako wyraz naszego człowieczeństwa podarowanego nam przez Ciebie, w którym wyraża się to, co jest istotne w Tobie. Przez psalmy doświadczyłem,że nie jestem sam z moim bólem, ale mogę czuć, że należę do większej wspólnoty, że należę do Ciebie.
A teraz chcę, żeby moja dusza tak po prostu popłynęła do Ciebie, nawet jeśli przed chwilą mogłem wykrzykiwać Ci moją złość. Teraz chcę Ci tylko podziękować, oddać Ci siebie. Dziękować za to, że jesteś. Za to, że bez względu na wszystko stale jesteś. Jesteś dla mnie. Chcę Ci podziękować z całego serca, tak glęboko i gorąco, jak głęboko dopuściłem do siebie mój ból. Za to, że jestem, że Ty wyprowadziłeś mnie z ciemności, która kładła się cieniem na mojej duszy i kazała widzieć wszystko w ciemnych barwach. Wyprowadziłeś mnie na światło. Za to, że choć jest jeszcze coś, co mnie przytłacza, znowu widzę, doświadczam i czuję cud tego, że jestem, żyję. I znów jestem poruszony pięknem życia, Wielkim Kanionem Twojej miłości".
I jeszcze internetowe słuchowisko z komentarzami do psalmów o.Adama Szustaka
http://www.langustanapalmie.pl/plaster-miodu-psalmy
Ania, mama Teo (*15.07.2008 +20.07.2008) i Anastazji (7tc, +17.07.2013)
|
Modlitwa psalmami w przeżywaniu żałoby
