Fragment wypowiedzi Józefy Henellowej
Najdrastyczniejszym dowodem na to jest obojętność na fakt najbardziej
bolesny: na to, co się dzieje z szczątkami dzieci, gdy giną — samoistnie albo
w wyniku gwałcenia ustanowionego prawa. Dyskusja na ten temat ożyła dopiero
teraz i obnażyła ogromne pole zaniedbań. Nie było dotąd żadnych starań, by
szczątki istot ludzkich niszczonych świadomie lub martwo rodzonych
przedwcześnie w szpitalach potraktować tak, jak to się szczątkom ludzkim
należy. Na cmentarzach buduje się pomniki „ofiar aborcji”, ale nie mamy
cmentarzy dla dzieci zmarłych przed urodzeniem i nie jest stosowana żadna
liturgia pogrzebów dla takich dzieci, nawet gdy najbardziej będą opłakiwane
przez rodziców, bo były oczekiwane i upragnione. Ojciec Jacek Salij w jednym
z numerów „W drodze” powołuje się w tej mierze na prawo kanoniczne, ale
praktyka nie potwierdza, jakoby duszpasterze traktowali owo prawo poważnie.
całość:
www.mateusz.pl/wdrodze/nr380/06.htm
i odpowiedź Grzegorza Górnego (Fronda)
Zgadzam się natomiast z Józefą Hennelową, że istnieje w Kościele „obojętność
na fakt najbardziej bolesny: na to, co się dzieje z szczątkami dzieci, gdy
giną — samoistnie albo w wyniku gwałcenia ustanowionego prawa”. Wiem, że
środowiska pro life próbują to zmienić, ale bez zdecydowanego poparcia
kościelnej hierarchii może okazać się to nieskuteczne. Częściowo jest to wina
szpitali, które nie chcą wydawać szczątków poronionych dzieci rodzicom, gdyż
musiałyby wypisać akt zgonu, a to psułoby im statystyki śmiertelności
niemowląt. Częściowo są to zaniedbania duszpasterskie, gdyż niektórzy księża
nie chcą uczestniczyć w chowaniu zwłok nienarodzonych dzieci, uroczystość zaś
tego typu nazywana bywa w języku parafialnym nieco pogardliwym
mianem „pokropka”.
Rzeczywiście, jeśli Kościół ma być konsekwentny w swym nauczaniu o godności,
świętości i szacunku dla każdego ludzkiego życia od momentu poczęcia, to
powinien bardziej zdecydowanie ten szacunek okazywać wobec tych, z którymi
porównywał się już św. Paweł — z „poronionymi płodami”. Znam wiele małżeństw,
które przeżyły żałobę po stracie nienarodzonego dziecka — dla nich nie ma
wątpliwości, że ich dziecko było osobą, nadali mu imię, utrzymują z nim więź
modlitewną, doświadczają jego duchowej bliskości. Kościół powinien głośniej
upomnieć się o ich godność.
całość: www.mateusz.pl/wdrodze/nr380/09.htm
|
Szczątki dzieci poronionych/martwo urodzonych - W Drodze - artykuł
