...potykam sie o codziennosc i wlasne ograniczenie.

Czy jest niebo i czy czeka nas tam spotkanie z naszymi dziecmi i bliskimi?

I czy niebo na nasze dzieci naprawde nie moglo poczekać?

Nie rozumiemy zamiarów losu/Boga/Opatrzności wobec nas. Usiłujemy je sobie uzasadnić naszą ziemską miarką, czasem wytłumaczyć, że tak jak się stało być musiało i było najlepiej. Być może z innego punktu widzenia przypominamy ślepców, którzy opisywali słonia: jedne dotknął nogi i powiedział ze słoń jest gruby i niski, drugi dotknął ucha i powiedział że jest on cienki i lekki, trzeci dotknął trąby i zawołał: "Ależ, co wy mówicie! Przecież wyraźnie czuję, że słoń jest długi i giętki!". Mam wrażenie, że tak właśnie wyglądają nasze próby zrozumienia tego, czego zrozumieć się nie da.