"...Czyli nas już umarłe macie za stracone
I którym już na wieki słońce jest zgaszone?
A my owszem żywiemy żywot tym ważniejszy,
Czym nad to grube ciało duch jest ślachetniejszy.
Ziemia w ziemię się wraca, a duch z nieba dany
Miałby zginąć ani na miejsca swe wezwany?.."
Czytając po raz kolejny "Treny" Kochanowskiego zrobiłam różne odkrycia, zagłębiłam się w uczucia cierpiącego ojca odnajdując w tym swoje własne,i trafiłam na wątki dla nas bardzo istotne. Mam na myśli tren XIX, zatytułowany "Sen". W głębi nocy przy łóżku pogrążonego w ciężkiej bezsenności Jana pojawia się jego zmarła matka z Urszulką na ręku mówiąc, że przybyła z bardzo daleka, ponieważ usłyszała płacz i lament swojego syna. Najpierw go pociesza, pokazuje dziecko szczęśliwe, uśmiechnięte, a potem zaczyna go po prostu "opieprzać". Wytyka brak wiary w życie po śmierci, w nieśmiertelność duszy, w mądrość Boga.
Może i dla nas ukojeniem niech będą słowa babci Urszulki, pocieszającej syna w ten sposób:
"... Nie od rozkoszyć poszła; poszłać od trudności,
Od pracej, od frasunków, od złez, od żałości,..."
MOże i nasze dzieci odeszły, aby nie spotkał ich tu na Ziemi zły los? MOże i moje dziecko jest tam, gdzie mu najlepiej, a ja niepotrzebnie się zadręczam?
"...W niebie szczere rozkoszy, a do tego wieczne,
Od wszelakiej przekazy wolne i bezpieczne.
Tu troski nie panują, tu pracej nie znają,
Tu nieszczęście, tu miejsca przygody nie mają,
Tu choroby nie najdzie, tu nie masz starości,
Tu śmierć łzami karmiona nie ma już wolności."
Co myślicie? Czy po stracie dziecka cokolwiek moze dać ukojenie?
Wiem, ze ten wątek nadaje się bardziej na forum "Rozmowy o wierze", ale pisałam go na gorąco, podczas pracy nad Trenami, dlatego znalazł się tutaj.
|
Rozważania przy "Trenach"...
