Muszę sie z Wami podzielic moim doświadczeniem z dnia wczorajszego. Ale zaczne od początku:
mój mąż gra w kapeli metalowej-jest perkusistą. W tym samy czasie, w którym ja zaszłam w ciążę, to zaszła też żona gitarzysty z kapeli mojego męża. Miałyśmy dosłownie jeden dzień różnicy...
Po tym jak 3 miesiące temu straciłam moje Maleństwo starałam sie jak ognia unikać Beaty. Czułam sie gorsza, gdy ją widziałam cały czas patrzyłam na jej brzuch, choć jeszcze prawie nie było go widać...
Wczoraj byłam z moja druga połówką i naszą córcią na zakupach. No i nadziałam się na Beatę. Naprawde nie wiedziałam co mam powiedzieć, więc rzuciłam "cześć nie poznałam cie" i powiedziałam to tak, by nie dac jej do zrozumienia, że tak naprawdę to ją poznałam, choć wcale nie ciesze się że ja widzę. I te słowa to był mój błąd bo z jej ust usłyszałam"oj, wiem że tak bardzo sie zmieniłam" po czym na jej ustach pojawił sie blogi uśmiech i jeszcze bardziej wypięła w moja stronę brzuch. Poczułam jakbym dostała w twarz i to tak, że aż zakręciło mi się w głowie. Chodziłam między regałami nie pamiętając po co tu właściwie przyszłam i uciekając przed mężem, by nie widział moich łez, bo by znów mruczał, żebym nie przesadzała. A ja myslałam że zwątpię. Przecież ja tez powinnam być dziś w 6 miesiącu, ja tez powinnam opychac się owocami i warzywami dla dobra dziecka. na mnie też inni powinni patrzec inaczej...
A ja czuje się gorsza. I nie pisze tego po to by ktoś mnie pocieszał. Bo tak już jest. Czuje się po prostu pusta.
A tyle życia powinno być we mnie w te święta i w tym nowym roku...
Powinnam serca mieć dwa....
Za literówki z góry przepraszam, ale się rozkleiłam...
Ola- mama Amelki 02.07.2004 r.,Aniołka 01.10.2007 (*), Aniołka 11.06.2008 (*)
|
ONA A NIE JA - NIKOGO WINIĆ NIE MOŻNA
