Ja nie mam siły,tylko ogromną potrzebę posiadania drugiego dziecka,chcę zeby Karolesia miała rodzenstwo.jestem cały czas podłamana,raz jest lepiej,raz gorzej,ale generalnie juz nigdy nie będzie tak jak kiedys,trudno się z tym pogodzic.Ze ewentualna ciąza i macierzynstwo nie będzie takie" po prostu" szczęsliwe,ale okupione stresem,czasem łzami i paniką.Tak mam i z zadzroscią troszkę patrzę na rozesmiane matki puszczjące samopas swoje dzieci,staram się nie byc nadopiekuncza ale gdyby Karoli cos się stało...nie mogę nawet o tym myslec.Często tez patrzę z przerazeniem na rodzicow wozących dzieci bez fotelika w samochodzie lub kasku na rowerze,nie zyczę nikomu niczego złego,ale ci rodzice nie wiedzą z czym igrają...Ale to juz inny temat,mocno odległy od naszych problemow.Chciałam tylko napisac,ze po takich przezyciach na wiele rzeczy patrzy się juz inaczej.Dziękuję Ci za dobre słowa,ale nie uwazam zebym była jakas wyjątkowo silna,po prostu zycie nas stawia w roznych sytuacjach i trzeba je jakos przebrnąc.Mam ogromny komfort bo mam cudownego męza,w dniach gdy nie mam siły dla Karoli(bo i tak bywa)mam dla Niej opiekę a gdy nie mam siły na pracę,po prostu zostaję w domu.Oczywiscie nie mam na mysli tego ze mi się nie chce,ale czasem potrzeba bycia samemu i placzu jest ogromna,silniejsza od wszystkiego.Tak mam czasem :-).Zyczę Ci naprawdę wszystkiego dobrego,u mnie niestety duzo złego zrobił lekarz do ktorego chodziłam ze dwa lata,poroniłam pod jego opieką 3 razy a trafiłam juz do niego po jednym.Ale to temat rzeka,nie chcę mi się nawet myslec o panu Boju z Inflanckiej:-/.Moze gdybym dostała wczesniej hormony lub zrobiła badania mialabym juz duze dzieci i ominełoby mnie morze łez.Moze,nie wiem,fakt jest taki ze nie dostawalam zadnych lekow ani nie robilam badan,tylko sobie traciłam te ciąze,pan doktor kazał mi nosic niemowlaki na rękach,to się odblokuję psychicznie...ech,szkoda słow.
pozdrawiam i jakbys chciala pogadac to zapraszam tutaj lub na priva albo na gg
>
Iwona
|
Re: co dalej?
