Dziękuję Joanno, że zgadzasz się chociaż z częścią mojego posta.
Jeśli zaś chodzi o jego drugą część - być może idealizuje, być może wyciągam dobre wnioski między wierszami. Fakt nie znam Beaty ani jej męża, nie patrzyłam im w oczy i nigdy z nimi nie rozmawiałam nie widziałam na własne oczy czy się kochają czy też nie ale jak już wspomniałam wyciągnełam wnioski z tego co napisała Beata.
Już je tłumaczę.
Jestem pewna że ta dwójka się kocha, tylko gdzieś, każde z nich osobno zaszyło się w wir pracy i własnego sposobu przeżywania straty dziecka. Każde zajeło się sobą. To wnioskuję po fakcie że pomimo upływu 10 miesięcy od śmierci Maleństwa nadal oboje wspólnie nie przeprowadzili rozmowy bez sprzeczki i bez podniesionego ciśnienia.
Kochają się i to bardzo bo gdyby nie to już dawno nie byliby razem. Od śmierci Maleństwa mineło 10 miesięcy a oni nadal są razem. Mąż ją kocha - bo to olbrzymi wysiłek wytrzymać z humorzastą kobietą, raz złą a raz szczęśliwą, raz uśmiechniętą a raz zapłakaną (trzeba jasnowidza żeby odgadł jakiś dziś humor i na co jest nastrój)- bo takie właśnie jesteś, my mamy po stracie, no dobra może tylko ja byłam jak bomba zegarowa - ale pamiętam że były takie momenty, że kiedy mąż chciał mnie pocałować ja mówiłam nie, bo nie miałam ochoty, bo chciałam płakać, kiedy mi przeszło byłam zła że nie dał mi buzi. Powiedział coś a ja byłam zła bo chciałam żeby powiedział coś innego - tak, wtedy wydawało mi się że powinien wiedzieć czego chcę w danej chwili. Dziś wiem że to było chore i egoistyczne z mojej strony bo mój mąż nie jest jasnowidzem. Ale ja się opamiętałam, podjełam rozmowę i dziś między nami jest jak dawniej. Nie doszukuję się w jego słowach złych intencji.
Kochają się bo jeśli ta miłość rzeczywiście wygasłaby z jego strony to on by już dawno odszedł - tylko zakochany facet jest zdolny do poświęceń. On ją kocha a ona jego. Bo ona też mogłaby odzejść. Ale nie robi tego. Jest na etapie rozmyślania, szuka pretekstu i aprobaty, ale najbardziej szuka nadziei że się uda odzyskać szczęście i porozumienie z mężem.
A to co powiedział - to było w nerwach, w rozmowie, w kłótni czy sprzeczce, to słowa wyrwane z kontekstu. Jestem pewna że on się bronił i przez to co powiedział miał namyśli "głuptasie, kocham cię i chcę być z Tobą, i nie zostawię i przestałem kochać tylko dlatego że nie ma Naszego Dziecka, będę z Tobą na dobre i złe, tylko na Boga opanuj się i przestań wściekać i zadawać takie idiotyczne pytania, kocham cię i strata dziecka nie zmieniła tego".
To moje przemyślenia na temat, w którym Beata prosiła o opinię i wypowiedź. Uważam, że jeśli się mylę co do miłości Tych dwojga to powinna mi to napisać Beata, bo tylko ona wie co dzieje się między nimi.
P.S. Sorki, że dopiero dziś odpisuję ale nie miałam internetu.
Pozdrawiam i dzięki za komentarz, :)
buleczka
Mama Tomcia (22.06.2007 - 14.02.2008)
http://tomuskaczorowski.pamietajmy.com.pl
|
Re: związek strata mam dosc........... Beata i Joanna30
