Wiki, Moje Serce!
Tak bardzo tęsknię. Ta tęsknota dusi mnie, walczę o każdy łyk powietrza. Z moimi łzami zeszłam do podziemia. Nikt ich chyba nie rozumie, nikt ich nie potrafi znieść. W oczach ludzi widzę pytanie: ile jeszcze będziesz ją opłakiwać???... Do końca mojego życia! Jak długie by ono nie było.
Wiki, miałyśmy razem "zwalczać męskie szkodniki" w naszym domu. Czekałam dnia kiedy zrozumiesz pojęcie "solidarność jajników" i wspólnie wytłumaczymy chłopakom, że kibelka nie czyszczą krasnoludki, że gary się same nie myją i nie istnieje pani Marysia, która sprząta. Miałyśmy razem urządzać pikniki-niespodzianki, wypady na basen i wpólnie wybierać kwiaty do ogrodu. Czekałam na małe babskie "ploty". Na co teraz mam czekać, Wiki, na co?
Wiktorio! Ból pustych ramion to największe cierpienie, które teraz przeżywam. Nigdy nie myślałam, że cierpienie psychiczny można odbierać tak fizycznie. Skarbie, jak mam żyć? Ile jeszcze będę się bawić w udawactwo? Jak pomóc Twojemu tacie??? Wiesz, on nigdy nie rozmawiał o tym ze mną o tym co się stało. Twój tata to taki kochany, dobry miś. Widziłam jak płakał tylko raz. Przeczytałam mu wierszyk, która napisała dla mnie Alkione:
Bose aniołki siedzą na chmurkach,
A każdy lekko jak piórko fruwa,
I każdy czuwa, cichutko czuwa,
Nad tatą, który płakać nie umie,
Nad bratem, który nic nie rozumie,
Nad dziadkiem, babcią smutną czasami
I swoją mamą - osnutą łzami
I każdy woła cicho z daleka:
mamo już nie płacz, ja będę czekał...
Rozpłakał się przy słowach o tacie. Wiesz Wiki, ja mam tu na forum aniołkowe mamy, bratnie dusze, siostry w cierpieniu. Mogę się wypłakać w ich wirtualnych ramionach i czuć się zrozumiana. On w swoim cierpieniu ma tylko mnie. Mój świat, po Twoim odejściu rozpadł się na milion kawałków, jego, na miliardy. On tylko nie potrafi o tym mówić. Jesteś "córeczką tatusia" i zawsze nią będziesz. O Boże, Wiki, WRÓĆ! Błagam, błagam, błagam...
Beata,
mama Krzysia, Wiktorii [*] i Adrianka.
|
Ból pustych ramion
