Ja sobie nie radzę. Minęło prawie 14 miesięcy od ¶mierci Tomka. To takie życie-nie życie. Bez pragnień, marzeń, nadziei, bez kolorów, rado¶ci; wła¶ciwie taka wegetacja. Przeczekać kolejny dzień. Najczę¶ciej mam pragnienie nie-bycia, zagubienia się w ¶wiecie, nie-istnienia. Trudno żyć bez dziecka.Czuje się sama i samotna. Czasami widzę ¶wiatełko w tunelu, ale szybko niknie.
Czas, tych ran nie leczy.
Pozostaj±, bo ¶mierć ukochanych jest też trochę
¶mierci± nas samych :
Co¶ w nas umiera.
Żyjemy, ale nic nie jest tak ,jak było przedtem,
już nie jeste¶my tacy sami…
A. Boniecki
|
Re: 2 lata
