"Zanim się poczełaś pragnęłam Cię,
zanim się urodziłaś - kochałam cię,
zanim skończyłaś pierwsza dobę swojego życia byłam gotowa za Ciebie umrzeć..."
Izabela była całym moim życiem - dosłownie i w przenośni. Kochałam Ją za cały świat - zwłaszcza za ojca, który nie zasługuje, żeby go tak okreslać...
Pięć dni po swoich pierwszych urodzinach odeszła. Do dzis nie moge uwierzyć, jak to sie mogło stać.
Nic nie wskazywało, że stanie sie to czego nawet w najgorszych snach nie przypuszczałam... Na zdjeciach z pierwszej (i jak sie okazało ostatniej) imprezy urodzinowej jest taka wesoła, tryska radością... Potem kilkanascie godzin i lekarz mówi, ze Izabela nie zyje...
Cały czas mam przed oczami jej usmiechnietą twarz z urodzin, oraz tą cierpiacą, okroszoną bólem twarzyczke ze szpitala...
Dlaczego moje dziecko musiało odejśc?
Dlaczego musiała tak cierpieć?
Skoro wszedzie byłam z nią - 24 godziny na dobę - dlaczego ja tez nie zachorowałam?
Dlaczego???
Boże to dopiero trzy miesiace, a całe zycie przede mną...
Bedę sie modlić, żeby "czekanie było chwilą"
|
Moja Izabela
