Z własnego doświadczenia wiem, że ludzie w takiej sytuacji różnie się zachowują, tak jak Zbyszku piszesz. Ktoś z przyjciół wydaje się nam silny, w każdej sytuacji potrafiący sie odnależć, lecz w obliczu śmierci,gdy nam ktoś bliski odejdzie ta osoba nie wie jak sie zachować. Sama przekonałam się , że najbliżej mnie, najsilniejszą osobą po której bym się nigdy nie spodziewała była moja sąsiadka (o2 lata
ode mnie starsza).Ona codziennie siedziała ze mną wieczorami, pocieszała lub po prostu była.Ona ,która nigdy nie zetknęła się ze śmiercią, dla mnie była ostoją.Wiem, że było jej bardzo ciężko, ostatnio przyznała sie ,że jak czasami wychodziła ode mnie czuła ulgę.Rozumiem ją , większość ludzi woli przebywać tam gdzie jest wesoło, niż tam gdzie jest tragedia. Może rzeczywiście boją się zarazić? Pamiętam, że początkowo przerażała mnie cisza świdrująca w uszach.Bałam się również przerażających myśli, teraz też tak jest lecz trochę inaczej.Znajomi często dzwonili do mnie pytali się czy mogą przyjść, ale ja nie chciałam.A ona nie pytała się
czy chcę, poprostu była.Myślę, że ja bałam się ich pytań, dociekań dlaczego tak się stało, sama do tej pory zadaję sobie pytanie.Wydaję mi się ,że ludzie może i chcą pomóc, ale nie wiedzą jak się mają w takiej sytuacji zachować.
Zapalam światełko dla mojej Marlenki, dla twojego Maćka i dla wszystkich aniołków (*****)
|
Jaki sens w tragicznej śmierci dziecka