Naz Antoś, miał być pierwszym, długo
wyczekiwanym wnukiem... tak bardzo go wszyscy pragnęli....
Gdy dowiedziałam się, że
jestem w ciąży w listopadzie zeszłego roku, z mężem podjęliśmy decyzje, że dopiero
poinformujemy rodziców w wigilie, dlatego ze nie chcielismy po pierwsze zapeszac, bo miałam
krwiaka, który zagrażał naszemu synusiowi, a po drugie doszliśmy do wniosku, że będzie to
miły prezent pod choinke. Kupilismy 2 małe aniołki, mój mąż skomponował wspaniały wierszyk,
że zostaną dziadkami i włożyliśmy do małych pudełeczek. Oczywiście święta spędzaliśmy
wszyscy razem, czyli moja i męża rodzinka. Mąż rozdawał prezenty i na koniec rozdał te 2
pudełeczka. Gdy przeczytali wierszyk, wszyscy byli w szoku i miło zaskoczeni.. Bardzo się
cieszyli, że wreszcie zostaną dziadkami a siostry ciociami i brat wujem. Moja mama bardzo
była przejęta ciążą, i mówiła ze przechodzę podobnie jak ona. Była bardzo dumna, a mój tatko
najbardziej. Podzwonił po całej rodzinie, chwaląć się ze wreszcie zostanie dziadkiem... Gdy
dowiedziałam się w 21 tyg ze Antos ma wade serduszka, trudno mi było przekazac tą informacje
moim rodzicom. Zbierałam sie do wykonania tego telefonu kilka dni. Wreszcie zadzwoniłam,
rozmawiałam z mamka o różnych rzeczach i wreszcie mama zapytała się o Antosia i ja w tym
momencie sie rozpłakałam i przekazałam ta informacje. MAma tez odrazu sie rozplakala, jednak
cały czas wierzyła w to, że to nieprawda i ze jej wnusio napewno urodzi sie zdrowy... Mama z
tatą bardzo przezywali, nie mogli spac i bez przerwy mysleli o nas:) Później gdy sie
okazało, że Antos obumarł w moim brzusio, powiedzialam mezowi zeby nie dzwonil tego dnia, bo
było ok 18, a wiem jak rodzice to beda przezywac. Jednak mąż podjął decyzje zeby zadzwonic,
mama odebrała i jak sie dowiedziala wpadła w taki płacz, że nie da sie tego opisac.
Kolejnego dnia, gdy miałam podany żel wywołująćy skurcze, mamka co chwilkę dzwoniła i pytała
sie co ze mna sie dzieje. Była tak zdenerwowana i pozniej mi powiedziala, ze przezywała ten
poród razem ze mną. Dopiero jak urodziłam po 18, wtedy wreszcie się uspokoiła, choć bardzo
trudno jej było. Gdy w poniedziałek przyjechali na pogrzeb, mama z tatą strasznie płakali.
Przecież to był ich dugo wyczekiwany wnuk i nagle go nie ma.... Nawet teraz jak rozmawiany o
Antosiu, łza się wszystki kręci w oku, a najbardziej mojej mamie i tatkowi, widze ze oni tak
to przezyli jak to by było ich dziecko.... Kocham ich za to, tak bardzo jak naszego
kochanego synka....Nawet nie wiecie jak bardzo za nim wszyscy tesknimy...
Madzienka
|
babcia i dziadek
