Wszystko zaczęło sie pięknie. W czerwcu zaczeliśmy starania i juz 15.VII zobaczyłam II na teście. Byliśmy tacy szczęśliwi. Termin był na 23.III czyli dzień przed moimi urodzinami- cudny prezent. Problemy pojawiły sie prawie od razu: plamienia, szpital w sierpniu, skurcze, ale na każdym usg wszystko było dobrze. 7.X dowiedzieliśmy się ze będziemy mieć drugiego synka. Szczerze to troszke się zawiodłam bo chciałam córeczke, ale następnego dnia już byłam najszcześliwszą mamą pod słoncem. Nasz koszmar zaczał sie 15.XI gdy mialam usg połówkowe (22tc). Nasz Emilek miał powiększona 1 komore mózgową - dostałam skierowanie do specjalisty. W srode 17.XI lekarz potwierdził wodogłowie i uraczył nas jeszcze gorszą wiadomością: rozszczep kregosłupa z przepuklina oponowo-rdzeniowa. Przepłakałam całe 3 dni, jeździliśmy po lekarzach. Mieliśmy podjać decyzję czy kończymy ciąże, robimy operacje czy czekamy do porodu. Pierwsza myśl: Nie moge urodzić chorego dziecka! Ale za chwile pomyślalam, że nie mogę zabić mojego ukochanego dziecka. Podjeliśmy decyzję że poddamy się operacji wewnątrzmacicznej. Mnóstwo ludzi deklarowało że modli sie za nas i my modliliśmy sie bezustannie o cud. Najpierw była kortocenteza czy nie ma wad genetycznych (z krwi pempowinowej). W środe 8.XII przeszliśmy operacje - zaszyli przepukline - troche brakowalo skóry, więc nalożyli implant. Na początku wszystko było dobrze z maluszkiem. Nawet brzuch aż tak bardzo nie bolał, bo wiedziałam że robię to dla mojego skarba. W sobote zaczły mi wyciekać wody i 20.XII praktycznie ich nie było. Caly czas czułam ruchy i byłam przekonana że Emilek rusza nozkami. Miałam jakiś dziwny przebłysk ze w środe coś sie wydarzy. We wtorek od 16 pojawiały mi sie nieregularne skurcze, potem sie nasiliły, wiec dostalam leki i zasnelam. Od północy wszystko tak szybko sie zadziało, ze 22.XII o 1 Emilek pojawił sie na swiecie, porod SN pośladkowy. To był 27 tc, miał 950g i 34cm. Od razu został zabrany na wczesniaki i ochrzczony. Ok 10 poszłam zobaczyc mojego skarba. Był taki malutki i śliczny, prawie identyczny jak mój pierwszy synek Wikuś po urodzeniu. Jakaż byłam szcześliwa gdy zobaczyłam ze rusza nożkami (a miał być sparaliżowany). Pielęgniarka powiedziała że poprawia się oddechowo i dobrze sobie radzi. Reagował na mój głos i pozwoliły mi go dotknać. Płakałam ze szczęścia że jest dobrze. Wierzyłam ze Bóg nas wysłuchał i synek bedzie rozwijał się prawidłowo i może nawet będzie normalnie chodził. Po południu przyszedł ordynator i nasze szczescie prysnęło, bo powiedział że synek jest w cieżkim stanie neurologicznym - mial liczne skrzepy i powiększający się obrzęk mózgu. Okolo 18 poszłam znów zobaczyć synka i oddechowo znów było lepiej, ale lekarka powiedziała że nie wiadomo co będzie przez ten obrzęk. Poradziła żebym nie pobudzała na razie laktacji bo nie wiadomo czy synek będzie mógł być karmiony moim mlekiem. Modliłam sie akurat o cud, gdy przyszła lekarka do mnie i wiedziałam że coś się stało złego. Emilek zmarł o 20:15. Żył 19 godzin i 15 min. Przyjechał mąż i czuwaliśmy przy malutkim do 22.30 a potem zabrali nasz skarb. Następnego dnia wyszłam ze szpitala i w świeta byłam już z mężem i Wikusiem w domu. Ale co to za świeta - przepłakane i żałobne. 7.I.2011 pochowalismy Emilka.
Jak teraz mam wierzyć że modlitwa czyni cuda, jesli nam nie pomogła. Modliły się za nas nawet siostry karmelitanki bose. Dlaczego spotkalł nas cos takiego?
Jak teraz żyć? Mialam kupić fotelik, wózek, a kupiliśmy urne, a potem zamówimy pomnik. Gdzie jest sprawiedliwość? Chcieliśmy naszego synka, a został nam zabrany...
-----------------------------
http://funer.com.pl/epitafium,emilek-augustynowicz-zyl-19-godzin,5535,1.html
|
Kochany Emilek [*] 22.12.2010