Wszystko zaczęło sie pięknie. W czerwcu zaczeli¶my starania i juz 15.VII zobaczyłam II na te¶cie. Byli¶my tacy szczę¶liwi. Termin był na 23.III czyli dzień przed moimi urodzinami- cudny prezent. Problemy pojawiły sie prawie od razu: plamienia, szpital w sierpniu, skurcze, ale na każdym usg wszystko było dobrze. 7.X dowiedzieli¶my się ze będziemy mieć drugiego synka. Szczerze to troszke się zawiodłam bo chciałam córeczke, ale następnego dnia już byłam najszcze¶liwsz± mam± pod słoncem. Nasz koszmar zaczał sie 15.XI gdy mialam usg połówkowe (22tc). Nasz Emilek miał powiększona 1 komore mózgow± - dostałam skierowanie do specjalisty. W srode 17.XI lekarz potwierdził wodogłowie i uraczył nas jeszcze gorsz± wiadomo¶ci±: rozszczep kregosłupa z przepuklina oponowo-rdzeniowa. Przepłakałam całe 3 dni, jeĽdzili¶my po lekarzach. Mieli¶my podjać decyzję czy kończymy ci±że, robimy operacje czy czekamy do porodu. Pierwsza my¶l: Nie moge urodzić chorego dziecka! Ale za chwile pomy¶lalam, że nie mogę zabić mojego ukochanego dziecka. Podjeli¶my decyzję że poddamy się operacji wewn±trzmacicznej. Mnóstwo ludzi deklarowało że modli sie za nas i my modlili¶my sie bezustannie o cud. Najpierw była kortocenteza czy nie ma wad genetycznych (z krwi pempowinowej). W ¶rode 8.XII przeszli¶my operacje - zaszyli przepukline - troche brakowalo skóry, więc nalożyli implant. Na pocz±tku wszystko było dobrze z maluszkiem. Nawet brzuch aż tak bardzo nie bolał, bo wiedziałam że robię to dla mojego skarba. W sobote zaczły mi wyciekać wody i 20.XII praktycznie ich nie było. Caly czas czułam ruchy i byłam przekonana że Emilek rusza nozkami. Miałam jaki¶ dziwny przebłysk ze w ¶rode co¶ sie wydarzy. We wtorek od 16 pojawiały mi sie nieregularne skurcze, potem sie nasiliły, wiec dostalam leki i zasnelam. Od północy wszystko tak szybko sie zadziało, ze 22.XII o 1 Emilek pojawił sie na swiecie, porod SN po¶ladkowy. To był 27 tc, miał 950g i 34cm. Od razu został zabrany na wczesniaki i ochrzczony. Ok 10 poszłam zobaczyc mojego skarba. Był taki malutki i ¶liczny, prawie identyczny jak mój pierwszy synek Wiku¶ po urodzeniu. Jakaż byłam szcze¶liwa gdy zobaczyłam ze rusza nożkami (a miał być sparaliżowany). Pielęgniarka powiedziała że poprawia się oddechowo i dobrze sobie radzi. Reagował na mój głos i pozwoliły mi go dotknać. Płakałam ze szczę¶cia że jest dobrze. Wierzyłam ze Bóg nas wysłuchał i synek bedzie rozwijał się prawidłowo i może nawet będzie normalnie chodził. Po południu przyszedł ordynator i nasze szczescie prysnęło, bo powiedział że synek jest w cieżkim stanie neurologicznym - mial liczne skrzepy i powiększaj±cy się obrzęk mózgu. Okolo 18 poszłam znów zobaczyć synka i oddechowo znów było lepiej, ale lekarka powiedziała że nie wiadomo co będzie przez ten obrzęk. Poradziła żebym nie pobudzała na razie laktacji bo nie wiadomo czy synek będzie mógł być karmiony moim mlekiem. Modliłam sie akurat o cud, gdy przyszła lekarka do mnie i wiedziałam że co¶ się stało złego. Emilek zmarł o 20:15. Żył 19 godzin i 15 min. Przyjechał m±ż i czuwali¶my przy malutkim do 22.30 a potem zabrali nasz skarb. Następnego dnia wyszłam ze szpitala i w ¶wieta byłam już z mężem i Wikusiem w domu. Ale co to za ¶wieta - przepłakane i żałobne. 7.I.2011 pochowalismy Emilka.
Jak teraz mam wierzyć że modlitwa czyni cuda, jesli nam nie pomogła. Modliły się za nas nawet siostry karmelitanki bose. Dlaczego spotkalł nas cos takiego?
Jak teraz żyć? Mialam kupić fotelik, wózek, a kupili¶my urne, a potem zamówimy pomnik. Gdzie jest sprawiedliwo¶ć? Chcieli¶my naszego synka, a został nam zabrany...
-----------------------------
http://funer.com.pl/epitafium,emilek-augustynowicz-zyl-19-godzin,5535,1.html
|
Kochany Emilek [*] 22.12.2010