Minęło 4 lata... 4 długie lata. Dużo się wydarzyło w naszym życiu i dobrego i złego. Czas przyzwyczaił do otwartych ran, już nie palą żywym ogniem. Czasem się otwierają ale ból już oswojony, taki mój. Niewytłumaczalny dla otoczenia, czasem już dla niego niezauważalny. Tak lepiej . Chcę przynieść odrobinę nadziei dla rodziców , którzy są na początku swojej Drogi Krzyżowej. Ja po dwóch latach od śmierci synka zaszłam w ciążę. Straciłam ją w 8 tygodniu ciąży. Wykrzyczałam do Boga, że więcej nie udźwignę!! Pomimo ogromnego bólu i strachu podjęliśmy kolejną próbę walki o szczęście- mimo wszystko. Po około 5 miesiącach okazało się, że jestem w ciąży... bliźniaczej :) Przed pierwszym USG obawiałam się że usłyszę to, co wtedy: serduszko dziecka nie bije... A usłyszałam, że są serduszka - dwa ! Ciąża była obciążona ryzykiem( ze wzgledu na śmierć dziecka, poronienie , do tego doszedł konflikt serologiczny w układzie rh i kell) Było trudno ale wszystko dobrze się skończyło. Moje cudne dzieci są ze mną. Nie traktuję ich jako wynagrodzenie za cierpienie po stracie Synka. Bo nie da się niczym wynagrodzić jego nieobecności. Oni też nie są "zamiast". Są - bo mają być, a ja jestem szczęśliwa że ich mam. Jeszcze są za mali, żeby opowiedzieć im o starszym braciszku który jest w niebie i się nimi opiekuje, ale przyjdzie na to czas. Kiedyś się dziwiłam mamom ,które po stracie ukochanego dziecka,mówiły, że potrafią być szczęśliwe. Dziś wiem, że to jest możliwe. Jestem tego przykładem. Może dziś jesteś w czarnej odchłani rozpaczy i moje słowa mogą wydawać się puste , ale wiedz, że kiedyś ten dzień nadejdzie. Może nie dziś, nie za rok , ale nadejdzie -Mimo Wszystko!
|
Re: Jak umarło moje SERCE
