Stoję u progu...Nowego Roku, to jakbym stała przed drzwiami, za którymi kryje się moja przyszłość na cały następny rok.
Pozostawiam za sobą inne drzwi, mijającego roku, które w jego ciągu jak najszybciej chciałam opuścić.
Teraz się waham idę niepewnym krokiem, mimo że za opuszczanymi drzwiami zostawiam tyle bólu i cierpienia, to jednak chciałabym, aby się nigdy nie zamknęły.
Ale one są już tylko lekko uchylone, skrzypią i powoli zamkną się na zawsze. Pozostanie mi tylko w pamięci obraz tego co się za nimi kryło, już nigdy nie będę mogła wejść tam ponownie.
Moja Helenka i moja mama zostaną za tymi nieszczęsnym drzwiami i zniknie na zawsze cała ich fizyczność, ich istnienie.
Niestety muszę zamknąć te drzwi i wejść w te które lekko się otwierają i swoją tajemniczością zapraszają mnie do środka.
Powoli wchodzę nowymi drzwiami, mając w pamięci obrazy, które zostały za starymi. Schowałam je głęboko, aby nie stracić ich na zawsze, w moim sekretnym miejscu.
Nowe drzwi owiane tajemnicą z nowymi radościami i smutkami, nową wiarą i nadzieją, nowym strachem i bezradnością...jedyne co znam to ból i cierpienie i wielka miłość które wnoszę z poprzednich drzwi.
Kocham Was moje Skarby najdroższe, i Ciebie mamo...(*************************)
mama
Aniołka(25.04.2005r. 8tc)
Helenki ur-zm.25.03.2009r.36tc
Iskierki(20.02.2012r. 7tc) i ziemskiej trójeczki
|
Re: Pozostała pustka...U progu Nowego Roku...
