Dwa dni temu straciliśmy naszego syneczka Adasia. Jego serduszko, bardzo chore, przestało bić na odziale intensywnej terapii. Jak to się stało???
Adaś urodził się 20 października, dostał 10pkt w skali Apgar, rowijał się pięknie, karmiłam piersią, przybierał na wadze, był badany przed szczepieniami, mówiono że jest zdrowy. Jedyne co mu dolegało to straszna kolka. Przynajmniej tak nam się wydawało. Dawaliśmy mu różne leki na kolkę, ale nic nie przynosiło mu ulgi. Zaczął coraz mniej ssać aż pokarm w piersiach się skończył, a pampersy były puste. Zaczęliśmy karmić Aniołka naszego butelką, jadł bardzo malutko. Jedzenie sprawiało mu ból. Zaczęliśmy się niepokoić, lekarze nas uspokajali, że boli bo ma kolkę a mało je ze względu na przejście z pokarmu matki na pokarm sztuczny. Mimo zapewnień ze strony lekarzy, pojechaliśmy zważyć Adasia, okazało się że waży po czterech tygodniach mniej. Co było robić? Chodziliśmy od lekarza do lekarza, ale nikt nie stwierdził choroby, wyniki wychodziły dobrze. Ale my wiedzieliśmy, że jest coraz gorzej. Wyglądał pięknie, bawił się już rączkami, reagował na nasze wołanie, odwracał do nas główkę i się uśmiechał. Ale coraz mniej jadł i coraz barzdziej stękał. Zdecydowaliśmy się pojechać do kliniki dziecięcej w Lublinie. Wyjechaliśmy z Zamościa o 8h30 po poradę lekarską, może i nawet poleżeć na oddziale. Lekarka, pediatra po trzech minutach rozmowy i obserwcji dziecka swierdziła, że nasz synio ma chore serce. Od razu skierowała nas na echo serca. Okazało się, że nasz niespełna 3-miesięczny synek miał serce czterdziesto kilowego człowieka, które w dodatku się nie kurczyło. Stan Adasia był krytyczny. Miał zaledwie 3-4% szans na przeżycie. Lekarze walczyli jak mogli, wiedząc, że nic nie da sę zrobić. My byliśmy w takim szoku. Pojechaliśmy z kolką, z chorym brzuszkiem, leczyć się...
O 23h50 nas opuścił. Nie przeżył nawet doby w szpitalu. Za późno!!!
Zamojscy lekarze zawiedli. Lubelscy spisali się na medal. Szkoda, że tak późno tam pojechaliśmy, bo może nadal by żył.
Jest nam bardzo ciężko, pustka, nicość siedzi w sercach jak zadra.
Kochamy Cię Adasiu,niestety nic nie wróci Ci życia, nawet nasza ogromna miłość. Przepraszamy Cię nasz syneczku, że nie walczyliśmy wcześniej, bo my też czujemy że Cię zawiedliśmy.
Żegnaj malutki Aniołeczku, zawsze będziemy z Tobą.
Mamusia, Tatuś i braciszek Filipek
|
niech badają nasze dzieci sprawdzeni lekarze
