Jestem matką anioła. Moja córka zmarła 3 lata temu, miała 20 lat i 3 miesiące. Moja córka popełniła samobójstwo, ciężko jest człowiekowi o tym rozmawiać, po prostu nikt nie wspomina , nikt nic nie mówi, a życie toczy się dalej. To tak bardzo boli , że człowiek woli nie myśleć, ma ochotę krzyczeć ale już nie ma siły, poddaje się i rozkłada ręce. Może nie dałam wystarczająco dużo ciepła. Moja córka wyjechała na studia w weku 19 l ponad 500km od domu i przyjeżdżała bardzo rzadko, wiedziałam , że ma dużo nauki, byłam dumna z mojej zdolnej, bystrej córki... może dlatego nie skupiliśmy się jak ona się czuje czy faktycznie jest szczęśliwa bo co z tego , że człowiek odnosi sukcesy skoro jest nieszczęśliwy, dla nas nie było problemu, przecież ona ma się tylko uczyć , nie widzieliśmy że jest nieszczęśliwa, że się gubi , że nie radzi sobie z problemami , nie znaliśmy jej odkąd wyjechała, nie znaliśmy własnej córki.
Nie pożegnaliśmy się, nie zostawiła w liście żadnych wyjaśnień, przeprosiła tylko i napisała , że nie umiała się pożegnać, że zbyt ciężko się żegnać wiedząc że się widzi kogoś ostatni raz.
Mogłabym mieć żal do niej ale nie umiem, do Boga ale to nie Jego wina, bardziej do siebie, że zawiodłam, że nie byłam bliżej. To było jeszcze dziecko, 19 lat to nie była jeszcze dorosła kobieta, tylko zagubione dziecko , które zostało puszczone w dorosły świat i ten świat nie był taki kolorowy.
Ja nie miałam z córką problemów, w liceum wracała przed 20 nigdy nie piła nie paliła, nawet się nie malowała, była spokojna ale czasami można było dostrzec że ma nerwice, ja tego nie dostrzegłam ale patrząc teraz wstecz to był jakiś sygnał ale go zbagatelizowałam, córka była tam a my byliśmy dumni i tylko to się dla nas liczyło, nawet nie wiedzieliśmy , że się z kimś spotyka interesowały nas tylko wyniki na uczelni.
|
Gdy dziecko samo chciało odejść
