 Adrianku odszedłeś od Nas bez sensu... | Hits: 951 |
|
MartusiaJ
16-03-2016 21:54 |
[ ]
[Odpowiedź] [Widok uproszczony] [Rozwiń temat]
|
Witajcie.
Mam prawie 26 lat,cudnego syna i męża. Naszym marzeniem było rodzeństwo dla Dominika. Synek jest wcześniakiem 32tc zdrowy wesoły nasz cud. Ciężko było nam się zdecydować na drugie dziecko po tym co przeszliśmy. Nikt nie widział przyczyny przedwczesnego porodu. Nie pomogło prowadzenie ciąży prywatnie. Przydarzyło nam się i tyle. Jak już mąż zgodził się na drugie dziecko byłam wniebowzięta! Po pół roku oczekiwania dwie kreski na teście były dla mnie największą nagrodą. Pojawiły się obawy ale wierzyłam, że damy radę. Radość nie trwała długo. Już w 7 tyg znalazłam się w szpitalu z dość sporym krwawieniem byłam pewna, że już po wszystkim. A tu niespodzianka. Serduszko bije dzidzia jest. Jest mega krwiak i diagnoza. Diagnoza która mnie osłabiła przegroda w macicy i duże prawdopodobieństwo dwurożnej macicy. Pomyślałam Jezu co my najlepszego zrobiliśmy... znów będzie ciężko znów wizja wcześniactwa. Lekarze od początku dość sceptycznie nastawieni. Pani Marto wszystko może się zdarzyć. Proszę o tym pamiętać. Myślałam co oni mówią. Ale ta myśl nie dawała mi spokoju. Nie chwaliliśmy się ciążą. Wręcz prosiłam najbliższych o zachowanie tego w tajemnicy. Wciąż czułam niepokój. Nie potrafiłam się cieszyć. Trzeba leżeć. Leżałam. 12 tydzień lekkie plamienie znów szpital. Po zbadaniu na fotelu lekarz stwierdził że najprawdopodobniej ciąża obumarła ale on nie ma uprawnień do usg i muszę czekać do rana. Myślałam ze do rana umrę. Morze łez... rano usg dziecko żyje! No i mają państwo synka. Radość nie do opisania! Zdrowy parametry prawidłowe. Ale leżeć ciąża wysokiego ryzyka... stan po cc, pierwszy wcześniak przegroda etc.. znów ten strach niepokój. Myślałam że zwariuję w domu. Wszystko podporządkowałam tej ciąży. Całe nasze dotychczasowe życie... tego wieczoru 22.02.2016r... to był prawie 22tc. Bez dwóch dni... Wieczorem nie czułam ruchów. Myślę o Adrianek przedłużył drzemkę. Ale później coś mnie bolał brzuch myślę zatrułam się. Biegunka. Wzięłam nospe usunęłam. Obudził mnie przed 1 w nocy ból myślę nie...to nie może być to co myślę. Mały się nie ruszał... skurcze. Obudziłam męża. Mówię muszę do szpitala. Wiedziałam czułam, że już jest po wszystkim. Szybka akcja pakowanie torby karetka. Powiedziałam do męża kochanie ja wiem, że on już nie żyje 😢 w szpitalu dostałam już krwawienia usg potwierdziło moje przypuszczenia. Zapytałam czy już mogą zaznaczyć że chcę zwłoki. Ze potrzebuję psychologa. Ja oczywiście jak zwykle. Zorganizowana. Mimo sytuacji....noc była horrorem. Telefon do męża że już po wszystkim... niedowierzanie. Telefon do mamy. Ratuj przylatuj. Chciano bym urodziła sama. Zdrowiej dla pani druga operacja to zawsze ryzyko na przyszłość. Skurcze były okropne. Rano obchód pani ordynator mówi tu chyba nic nie ruszy. Ja błagam o ratunek o pomoc bo ból był nie do zniesienia. Po chwili wróciła ordynator coś jest nie tak... zbadała mnie znów i mówi biegiem na blok. Jej przeczucia się sprawdziły. Odkleiło się łożysko. Krwotok. W środku pełno zrostów po poprzednim cięciu. I słowa ma pani szczęście, że żyje... sama załatwiłam pogrzeb. Wyszłam na 4 dobę. W sobotę był pogrzeb. Po drodze synek Dominik się rozchorował. Strach nerwy o niego. Pogrzeb był dla mnie horrorem. Przybyli Ci co wiedzieli o ciąży. Ci co nam kibicowali... nie widziałam synka. Nie miałam siły ani ja ani mąż. Teraz po trzech tygodniach trochę żałuję. Ale wiem, że ten obraz siedziałby mi w głowie do śmierci. Poprosiłam panią w prosektorium aby owinęła go w ligninę aby nie zmarzł. Pochowaliśmy go 65km od miejsca zamieszkania tam gdzie spoczywa mój tato moi dziadkowie jego kuzyn. Nie chciałam aby był sam. Chciałam aby ktoś mu tam towarzyszył. Mój tatuś się nim zajmie. Po pogrzebie na bawiłam się zapalenia płuc. Znów groził mi szpital ale lekarz zgodził się abym leżała w domu. Bałam się o Dominiczka bo z nim też było nie wesoło. Po trzech tygodniach zaczęłam terapię u psychologa i odstawiłam leki na uspokojenie. Mój Adrianek miał 350g i 25cm. Codziennie odmierzam te 25cm i wpatruję się w nie... badania his-pat nic nie wykazały. Mieliśmy pecha... krwiak z 7 tyg w durzej mierze się przyczynił do tej tragedii. Od 3 dni wróciła szara rzeczywistość. Mąż do pracy mama poleciała do domu. Synek do żłobka. Dużo płaczę. Trafiłam na tą stronę dzięki pani psycholog. Mam nadzieję, że uzyskam tu wsparcie. Mam ogromną potrzebę mówienia. Bardzo mnie cieszy terapia. Wiem, że mam dla kogo żyć... ale jakaś cząstka mnie umarła wraz z moim dzieckiem o które walczyłam jak lwica. Lwica która przez te 5 miesięcy była zaprogramowana pod tau ciążę... nie wiem co czuję. Pustkę żal. I tysiące innych uczuć. Panicznie boję się o synka. Od wczoraj jest przeziębiony a mnie to przeraża... znów strach o dziecko... marzę o tym aby kiedyś z uśmiechem na twarzy powiedzieć. Jestem mamą dwóch synów. Dominika i Aniołka Adrianka. Jestem z tego dumna. Ale ile czasu jeszcze minie nie wiem...
Mama wspaniałego Dominiczka 13.03.2014
Mama Aniołka Adrianka 22tc 22.02.2016
|
|
|
:: w górę ::
|
