Pamiętam radość,dwie kreski na teście-Nasze Szczęście..
Zdarzyło się niemożliwe,i nie mogłam uwierzyć..
tak bardzo chciałam i tak bardzo nie wierzyłam że to się dobrze skończy (przeczucie?,strach?-nie wiem)
zjadały mnie nerwy,w pracy,w domu,wszędzie
potem bóle brzucha,bieganie po lekarzach,ale uspokajali ze wszystko jest dobrze no-spa jedyne zalecenie.
wyjechałam,mąż wysłał mnie z nadzieją że odpoczne,miał przyjechać za pare dni....
leżałam w łóżku gdy poczułam lekki ból taki jak podczas miesiączki..i plamkę krwi...
potem szpital,lekarza i brak we mnie wiary że bedzie dobrze
chwile pózniej słowa doktora."."
i nagle zostałam sama,zaczęło się..
Pamiętam okropny ból,pustą sale,i korytarz
chodziłam miedzy pustą salą,korytarzem i łazienką
prosiłam "maluszku żyj"choć wiedziałam że to koniec..
wiem że był ze mną mąż,to on pamięta moją histerię..
Pamiętam zniecierpliwienie ludzi którzy mieli przeprowadzić zabieg..
pamiętam jak ściągałam z twarzy maskę z tlenem,i próby ucieczki z tego okropnego łóżka..
a potem nic,czy ja wogóle żyłam?
To wszystko docierało do mnie z wielkim trudem,powoli i barzdo długo..
i zostałam sama w wielkim nieogarniętym haosie..
dzisiaj nikt nie chce pamiętać i tak naprawde nikt nie wie jak to wszystko mnie zabija,codziennie,co miesiąc,na nowo..
i czuje się jak schizofrenik,który chwilami powraca do normalności
taka jest moja rzeczywistość,w której jednak chwilami marzę i liczę na cud
to już jedenaście miesięcy,i dzisiaj jest ten dzień w którym brakuje mi tych niespełnionych marzeń,dzień w którym każdy drobny szczegół pamiętam tylko ja
dzień w którym wszystko powraca jak niechciany bumerang..
28/29.06.2006(*)
"Robaczku",dla Ciebie(*)
od Mamy(*)
od siostrzyczki(*)
od Taty(*)
mycha
|
Re: 28.01.2007
