Jakoś nie potrafiłam się zebrać, żeby wcześniej napisać. Zbyt dużo myśli kłębiło się w mojej głowie, a zwłaszcza ta jedna - co jeśli wszystko się znowu powtórzy. Później stwierdziła, że co ma być, to będzie, i tak nic już nie zmienię i nie ma sensu się zadręczać. Chyba wreszcie powoli zaczynam wierzyć, że jednak może być dobrze, mimo tych wszystkich problemów na początku i całej masy lekarstw, które obecnie przyjmuję.
Wczorajsza, kolejna już wizyta (bo więcej czasu spędzam ostatnio u lekarzy niż w domu;) wydaje mi się, że mnie uspokoiła. Okruszek zdrowo rośnie, ma już całe 4,7cm, serduszko ślicznie bije.
Jutro przede mną trudny dzień, minie aniołkowy roczek Franka, wspomnienia cały czas wracają, jakby wszystko działo się wczoraj, a życie jednak toczy się dalej... Na szczęście maleństwo dodaje mi siły i wiary...
"Nic tak nie boli jak śmierć spełnionego marzenia"
|
po kolejnej wizycie
