Pewnie tak jest, że jeśli by nie zdarzyła się w życiu wielu z nas jakaś tragedia, to by nas tu nie było. Ale to tak prosto nie wynika jedno z drugiego. To nie tak, że dziecko umarło po to, żeby ktoś zajął się taką a nie inną działalnością. Wtedy, kiedy ono umierało, nikt, nawet Bóg, nie wiedział, jak będziemy dalej z tym żyć. Czy znienawidzimy świat i Boga i będziemy próbować się tylko mścić, czy też będziemy próbować robić coś dobrego. Bóg nie zabrał kogoś po to, żeby przez to coś się stało. Dziecko nie „zapłaciło” za czyjeś zbawienie czy też za to, by ktoś kogoś mógł poznać. Śmierć dziecka nie była warta czegokolwiek. Nie taka jest kolejność wydarzeń. Nie płaci się za coś, co istnieje tylko hipotetycznie i może nigdy się nie wydarzyć. To ci, którzy pozostali próbują sobie radzić ze swoim cierpieniem, szukają sensu swojego cierpienia i nadają mu taki sens, jaki potrafią.

powiedzieć, że wszystko, co się wydarza w naszym życiu, i to małe i to wielkie, pozostaje w jakiś sposób w nas. Można próbować się od tego odcinać, ale pamięć nam tak do końca nie pozwoli na to. To nas zmienia, bo nie daje się już żyć tak, jak kiedyś. Tylko jak nas zmienia? A może właściwsze pytanie brzmi: jak mnie zmienia? bo przecież każdy z nas jest inny. Jeśli nawet po największej tragedii umiem sięgnąć do pokładów dobra, które są we mnie, umiem dawać dobro wokół siebie, to chyba znaczy, że w jakiś sposób, pomimo wszystko, umiem żyć. Nie wszystko da się zrozumieć, ale dobro będzie zawsze potrzebne. A czym jest to dobro w moim konkretnym przypadku? Dla jednych będzie to zbawianie świata, a dla innych coś bardzo bardzo małego, jak choćby właściwy znicz we właściwym momencie, jak ten z historii opisanej w jednym z wątków tego forum.