Niedawno przeczytałam bardzo mądre słowa. Zło nie ma sensu. Cierpienie, które jest czymś złym, nie ma sensu. Sens możemy znaleźć dopiero w tym, jak sobie radzimy z naszym cierpieniem, jak dalej żyjemy mimo tragedii. Śmierć dziecka, sama w sobie, nie ma sensu. To nie dzięki niej dzieje się to, co się zaczęło dziać z inicjatywy między innymi osób obecnych tutaj. Ale to przez śmierć trzeba było nauczyć się żyć na nowo w nowym świecie. I to życie ma sens, ale już inny, niż życie wcześniej. Sens i dobro powstaje tam, gdzie stajemy wobec cierpienia i, mimo to, otwieramy się na dobro. My, dorośli, możemy świadomie oddać za kogoś życie, albo cierpieć w intencji jakiegoś grzesznika. Bóg nie zabija za cudze grzechy. Może jedynie przyjąć nasz dar. My możemy ofiarować nasze cierpienia w jakiejś intencji. Obce jest mi jednak przypisywanie Bogu, że sam sobie bierze to, co trudne, bez pytania nas o zdanie, że chce kogoś odkupić zmuszając kogoś innego do cierpienia, tym bardziej zmuszając do tego dziecko.

Bóg nie chce cierpienia i nie z Jego inicjatywy pojawiło się ono na świecie. Kiedyś bardzo ważny dla mojego życia stał się sam początek Pisma Świętego – opis stworzenia świata. Wszystko, co Bóg stworzył, było dobre. Śmierć, cierpienie przyszły przez grzech. Przez to, że ludzie stwierdzili, że chcą żyć po swojemu, że Bóg nie jest im koniecznie do tego potrzebny. Ta historia o stworzeniu świata jest tylko poetyckim opowiadaniem, próbą opowiedzenia o tym, jak to się mogło stać, że dzisiejszy świat jest taki, a nie inny. Jest próbą odpowiedzenia sobie przez człowieka, dlaczego istnieje cierpienie i śmierć. I daje nam tylko taką odpowiedź, że nie takie były plany Boga. Dzisiaj „potrzebujemy” śmierci, by dostać się ponownie do tego dobrego, rajskiego świata, jaki pierwotnie był w zamyśle Boga