 już nie potrafię pomagać innym... | |
|
ajlii
10-03-2006 17:17 |
[ ]
[Odpowiedź] [Widok uproszczony]
|
Kiedyś pomagałam
ludziom pokrzywdzonym przez los, którzy musieli uciekać z własnego kraju, stracili bliskich,
sami czasem ledwo umkneli śmierci. Uchodźcy - zaczynający życie od początku, nie mający nic
poza tym co na sobie... dzieki ludziom dobrej woli zdobywałam ubranka dla dzieci, zabawki,
wózki... czasem udało sie załatwić specjalistyczną poradę, leczenie... Byłam szczęśliwa:
pakowałam wyprawki, rozdzielałam buciki, widziałam radość z powodu wózka, łóżeczka... czy
zwykłego misia. Byłam szczęśliwa widząc ich nowo narodzone dzieci... To było moje miejsce i
moja rola, tam być... aż do jesieni ub. roku.
Jeszcze latem trzymałam na rękach
kilkumiesieczną dziewuszkę, urodzoną jeszcze w Czeczenii, do której cicho szeptałam że ja
też będę miała takiego ślicznego dzidziusia...
Od początku wiedziałam że to będzie
chłopiec... czułam... kiedyś bezwiednie powiedziałam mężowi jak dam małemu na imię... Od
początku była radość i strach... plamienia, skurcze, duphaston... i wielka nadzieją że
będzie dobrze. Nie mam sił opisywać, co było dalej, przepraszam. Któregoś dnia poczułam że
jestem sama... że mój maluszek nie żyje... miałam rację... Wieczorem, w szpitali, dawano
nadzieję że jednak... że może... nie miałam siły płakać, nie miałam siły wierzyć...
następnego dnia nie było już żadnej nadziei. Powrót do domu - w koszyku niedokończone
maleńkie skarpetki... w torbie resztki ciastek imbirownych na mdłości... otwarta książka o
ciąży i porodzie...
Dwa miesiące życia i "nie-życia". Istnieję tylko w sieci,
poza tym mnie nie ma. Nie umiem rozmawiać z mężem, z rodziną, przyjaciółmi, nie potrafię
pracować, studiować. Nie potrafię pomagać...
Mineły 3 miesiące od śmierci mojego
Słoneczka... W ciągu tych 3 miesiecy narodziło sie wiele czeczeńskich dzieci... nie ma dla
nich wyprawek... Nie umiem, nie potrafię... nie chcę... Nie daję rady - nie chcę układać
maleńkich śpioszków i kaftaników. Nie chcę oglądać maleńkich dzieci. Nie chcę słuchać o ich
potrzebach!!! Nie daję rady, płaczę gdy jestem sama w domu, tak długo aż zasypiam z bólu.
Nienawidzę się - moje ciała w którym zagnieździła sie bakteria, która zabiła moje dziecko i
mojej psychiki, która nie daje mi znów pomagać innym i cieszyć sie ich radością. Nie wiem
jak mam dalej żyć. Myślałam że z czasem będzie lepiej, że jakoś sie uporam ze wszystkim...
nie udało się, nie jest lepiej. Przepraszam, musiałam to napisać, bo nie mam komu tego
powiedzieć.
|
|
Ostatnio zmieniony 10-03-2006 17:20 przez ajlii |
| Re: już nie potrafię pomagać innym... | |
|
Marcel25
10-03-2006 22:01 |
[ ]
[Odpowiedź] [Widok uproszczony]
|
Bardzo dobrze
rozumiem o czym piszesz. Odnalazłam tutaj te same uczucia, które przeżywałam gdy straciłam
swojego maluszka (11 tc). Gdybyś miała ochotę porozmawiać to napisz na priv. Przytulam
mocno,
M.
Marta
|
|
|
| Re: już nie potrafię pomagać innym... | |
|
dagmara
27-04-2006 08:57 |
[ ]
[Odpowiedź] [Widok uproszczony]
|
Wiem, że zabrzmi to
paradoksalnie ale może Twoje dotychczasowe oddanie i chęć niesienia pomocy innym i teraz
mogłoby okazać się źródłem radości dla Ciebie.Rozumiem aż za bardzo boleśnie co czujesz, o
czym piszesz i wiem jak trudno jest dźwignąć się z kolan po takiej tragedii...
Ale proszę
nie poddawaj się, z pewnością jesteś potrzebna tym pokrzywdzonym ludziom.Pochylając się nad
nimi dostrzeżesz kogoś kto pochyla się nad Tobą i podaje swoją dłoń właśnie
Tobie.
Najbardziej boli widok dzieci, ich płacz, widok szczęśliwych mam i wspomnienie o
własnym krótkim szczęściu.Ale musisz uświadomić sobie, że NIE MA w tej tragedii Twojej winy,
w nawet najmniejszym stopniu.W poczuciu winy i osamotnienia zatracisz się i trudno Ci będzie
się odnaleźć.Pomagaj innym i pozwól pomóc sobie.Strasznie mi przykro, że pogrzebano Twoje
marzenia i odebrano szczęście...Może trochę brutalne jest to co teraz napiszę i proszę nie
gniewaj się za to ale doświadczenie mnie nauczyło i wiele mi podobnych mam, że dźwigamy
tylko taki Krzyż który jesteśmy w stanie unieśc.A ból, cierpienie, żal i tęsknota muszą być
podczas tej wędrówki obecne - bo jakie byłyby z nas mamy gdybyśmy nie czuły...
Pozdrawiam
Cię ciepło i życzę by Twój Aniołek i wspomnienie o Nim pozwoliły na nowo zakwitnąc
nadziei.Mama trzech Aniołków.
|
|
|
:: w górę ::
|
